The Lost The Dark and The Fear

လှဒိုး

ကျောက်မြောင်း တာမွေ ၅မှာတက်တော့ ကျူရှင်တွေ ဘာတွေပြီးလို့ ပြန်လို့ ဆိုက်ကားစီးရင် တာမွေဗလီထိပ်ထိပဲရောက်ပါတယ်။အိုးစုထိပ်ထိ ဆိုက်ကားဆရာ တွေက မလိုက်ရဲပါဘူး။ငါးတန်း ခြောက်တန်း အရွယ်ကျွန်တော်ဟာ မြက်တောရှည်ထဲ လူသွားပါများလို့ လမ်းဖြစ်နေတဲ့ မြေနီလမ်းလေးကနေ ရပ်ကွက်ထဲဝင်ပါတယ်။ အမေသိရင်တော့ ဆူခံရပါတယ်။ အာသောကထိပ်ဘက်ကပဲ ဝင်ဖို့ အမေက အမြဲပြောပါတယ်။ ကျောင်းပိတ်ရင် သင်္ချိုင်းထဲဝင်စွန်လိုက်နေကျမို့ ကိုယ်ကမကြောက်တာလည်းပါပါမယ်။ဗလီထိပ်ဝင်ရင် ကျွန်တော်နေတဲ့လမ်းနဲ့ နီးတော့ အဲဒီကပဲ နောက်ကျရင် အမြဲဝင်လေ့ရှိပါတယ်။

လောကဟာ တစ်ခါတလေ မမြင်ရသော၊ ပုံမှန်မဟုတ် သော ဆန်းကြယ်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေသလို လူသားတို့ လက်လှမ်းမမီသော၊ နားလည်ရ ခက်သော ရှုပ်ထွေးမှုများ နှင့်လည်း ကြုံဆုံရတတ်ပြန်ပါ သည်။ ကျွန်မတို့ဝန်းကျင်တွင် ကိုယ်တိုင်ဖြစ်စေ၊ အခြားတစ်ပါးသူက ဖြစ်စေ အဆန်းတကြယ်ဖြစ်ရပ်များနှင့် ကြုံခဲ့ဖူး၊ ကြားခဲ့ရဖူးသည်များလည်း ရှိပါသည်။ ထိုအဆန်းတကြယ် ဖြစ်ရပ်များကို ပြန်ပြောင်းဆိုကြသည့် အခါ ယုတ္တိလွန်ကဲသော ဖြစ်ရပ်များ ဟု ဆိုကြသူများ ရှိသလို ရယ်မောစရာ အဖြစ် သဘောထား ခဲ့ကြသူများ လည်း ရှိပါသည်။ ကျွန်မတို့ နေ့စဉ် ရွတ်ဆိုကြသော ဘုရား ဂုဏ်တော်များ၏ အဆုံးသတ်တွင်ပင် ကုသိုလ်အဖို့ အမျှပေးဝေရာတွင် မြင်အပ်၊ မမြင်အပ် နှစ်ရပ်များစွာ သတ္တဝါနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်များလည်း ရရှိစေကြောင်း အမျှပေးဝေ တတ်ကြပါသည်။ လောကတွင် သာမန်လူသားတို့ လက်လှမ်းမမီသော ၊ ဆန်းကြယ်သော ဖြစ်ရပ်များလည်း ရှိနေသည်ဆိုသည် ကို သာမန် လူသားတစ်ဦးဖြစ်သည့် ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် ကြုံဖူးမှပင် လက်ခံလာမိပါတော့သည်။

၂၀၂၀ ခုနှစ်၊ ဧပြီလရဲ့ ညတစ်ညမှာပေါ့။ ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်နေရာ ရန်ကုန်မြို့ကနေ မွေးရပ်မြေ အညာဒေသ ကို ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက အားလုံးသိတဲ့အတိုင်း ကိုဗစ်ရောဂါပိုးဟာ မြန်မာပြည်ထဲကို အခန့်သားနေရာယူပြီးနေခဲ့ပါပြီ။ ရွာတွေမှာဆို ရန်ကုန်ပြန်ကနေ ထိုင်းပြန်တွေအထိ ကြောက်နေရပါတယ်။ ကိုဗစ်ရောဂါပိုးကို ရွာလေးတွေဆီရောက်လာမှာ သိပ်ကြောက်ကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုဗစ်ရောဂါရဲ့ ရိုက်ခတ်မှု ကြောင့်ပဲ အဝေးရောက်အလုပ်သမားအများစုဟာ ရွာကလေးတွေဆီကို ပြန်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ရွာပြန်လာသူတွေဟာ ရွာထဲကို ရောက်ရောက်ချင်း ဝင်ခွင့်မရကြပါဘူး။ ရွာအပြင်ဘက်မှာရှိတဲ့ စာသင်ကျောင်းတွေ၊ ရွာဦးစေတီက ဇရပ်တွေမှာ ပြုလုပ်ပေးထားတဲ့ ကွာရန်တင်းစင်တာမှာ အရင်နေရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော်တို့ရွာရဲ့ စည်းကမ်းတွေအရ စာသင်ကျောင်းမှာ (၂၁)ရက်ကြာ ကျန်းမာရေး စောင့်ကြည့်ခံယူမှုလုပ်ရပါတော့တယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ ဧပြီလကြီးမှာ ရွာကိုပြန်လာကြသူဆိုလို့ ကျွန်တော်ကလွဲပြီး တစ်ယောက်မှမရှိကြပါဘူး။ ဒါ့ကြောင့် (၂၁)ရက်တာလုံး ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း စာသင်ကျောင်းထဲမှာ နေရဖို့ ဖြစ်လာပါတော့တယ်။

ပရလောက နာနာဘာ၀ လောကနဲ့ ပတ်သက်ပြီး လူငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘယ်လိုလက်ခံထားလဲ။ ယုံလားမယုံဘူးလား ။ ခေတ်လူငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒါတွေကို ဘာလို့ယုံကြည်နေတာလဲ တကယ်မရှိပါဘူးကွာ ဆိုပြီးတော့ စကားတွေက ဒီခေတ်လူငယ်တိုင်း ပြောနေကျစကားတွေဖြစ်သလိုပဲ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း အမြဲပြောနေကျ စကားတွေပါပဲ။ဒါဆိုဘာလို့ ဒီစာကိုရေးတာလဲ ဆိုတဲ့မေးခွန်းကရှိနေပါတယ်။ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဖြေရရင် ဒီလောကရှိတာကိုယုံတယ် ကြောက်စိတ်မရှိတာ သူတို့ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကိုကိုယ်တွေ့တွေနဲ့ လက်ခံနိုင် တာလို့ပဲပြောရပါမယ်။

အဲ့ဒါကို သရဲမက ဇွတ်ကြီး ကြိတ်လှီးဖြတ်တဲ့ဝေဒနာကို ဆရာမကြီးက မချိမဆန့် ခံနေရပုံများကွာ။ ပြောရင်းနဲ့တောင် သနားမိပါရဲ့။ သရဲမက စီးကျလာတဲ့သွေးစက်တွေကိုလည်း လျှာရှည်ကြီးနဲ့ တပျက်ပျက် မလွတ်တမ်းလျှက်နေတာများကွာ။ မင်းတို့မြင်ရင် သွေးပျက်ရုံတင်မကဘူး။ သေးပါပျက်လောက်တယ်။ သေးထွက်ကျတယ်ဆိုတာက ဘာမှမဖြစ်ဘူး ငါ့တူတို့ရာ။ သေးပျက်သွားပြီး သေးမထွက်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင် ဘယ်လိုခံစားရမလဲ မင်းတို့စဉ်းစားကြည့်။ ကျုပ်မြင်ခဲ့တဲ့ မြင်ကွင်းက တကယ်ကြောက်စရာကြီးပါ။ ပြန်ပြောနေရတာတောင် ကျုပ်လိပ်ပြာရဲ့ ငယ်ပါထိလန့်တယ် ငါ့တူတို့ရေ”

ကျွန်တော် ယခုလက်ရှိ ငှားနေတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ အသက် ၃၀ ကျော် အမျိုးသမီးတစ်ဦး ၁၁ လွှာကနေ ခုန်ချပြီး သတ်သေသွားတဲ့ Case တစ်ခု မနေ့က ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ ပါတယ်။ ကျွန်တော် နေ့စဉ် အလုပ်သွားတဲ့ လျှောက်လမ်းမှာ သူမ ရဲ့သွေးတွေနဲ့ ဦးနှောက် အပိုင်းအစတချို့ဟာ ပျံ့ကြဲနေဆဲ။ ကျွန်တော် နေတဲ့တိုက်ခန်းက ၁၃ လွှာ မှာပါ။ တိုက်ခန်းရဲ့ မီးဖိုချောင်ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် သူမရဲ့အလောင်းကို အသေချာမြင်နေရပါတယ်။ ခဏအကြာမှာတော့ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတဲ့ ရဲတွေ မှုခင်းစုံထောက်တွေ၊ Forensic team criminalistics အစရှိသဖြင့် Singapore Police Force ရဲ့ ဌာနဆိုင်ရာ အသီးသီး တာဝန်ရှိသူတွေ ရောက်လာပြီး အလောင်းကို ဓာတ်ပုံ ရိုက်မှတ်တမ်းတင်ကာ "Police" ဆိုတဲ့ စာလုံးပါ အုပ်ဆောင်းပုံဇကာ ဖြင့်အုပ်ပြီး အလောင်းကိုသယ်သွားခဲ့ပါတယ်။ သွေးတွေကတော့ ဒီနေ့မနက် ကျွန်တော်ရုံးသွားတဲ့ အချိန်ထိ ဆေးလို့မပြောင်သေးပါဘူး။

“ဟယ် ငယ်ကလည်း... ခါတိုင်းလည်း သွားနေကျကို။ အလယ်တန်းတောင်ပြီးတော့မယ်... ခုထိသရဲကြောက်တုန်းလား။”“မဟုတ်ဘူး မမကြီးရဲ့။ အခု အဖွားမျက်လုံးတွေကို သတိထားမိလား။ ငယ်တို့ ဖြတ်ရင် သူ့လိုက်ကြည့်တဲ့ အကြည့်က စူးရဲတယ်။ အဖွားရဲ့ ကြည့်ပုံနဲ့ မတူတော့ဘူး။ ပြီးတော့ လူတွေဟာ အသက်ကြီးလာတဲ့အခါ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မျက်လုံးအရောင်တွေက ဖျော့တော့လာတယ်လေ။ ငယ်ငယ်က မျက်ဝန်းနက်နက်ကလေးဟာ အသက် ၆၀ လောက်မှာ ဝေသီမှုန်မှိုင်းသွားသလိုပေါ့။ အခု အဖွားကို ကြည့်။ သူ့မျက်လုံးတွေက နီပြီး

တို့ရွာက ဘီးလူးမတည်တဲ့ရွာလေးဖြစ်တယ်လို့ ပြောကြတယ်။ မင်း    ရွာက မိန်းပျိုလေးတွေကို သတိထားမိလား။ မထားမိရင်လည်း နောက်နေ့သထိထားကြည့်ကြည့်။   ခုချိန်ထိတိုင် ရွာကမိန်းမပျိုတွေဆီမှာ ဘီလူးကြင်အင်လက္ခဏတွေ တွေ့နေရတုန်းပဲကွ”

`အောင်မောင်းရယ် မင်းဘယ်လိုကောင်တွေ မ လာရသလဲ။ငါတို့လည်း ကနဦး က ဒီမိသားစုကောင်းလှတယ်ဆိုပြီး စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့ရတာ။အခုတော့ ငါ့ရွာလုံးကျွတ် ကလေး လူကြီး ကုန်တာပဲကွာ။ငါတောင် ဟိုဘက်ရွာခဏ သွားလို့ကျန်ခဲ့တာ"ဟု ငေါက်ငမ်းပြော‌ဆိုခဲ့ကြောင်းနှင့်အလှူအတန်းပြု လုပ် အမျှဝေရန် တစ်အိမ်ထောင်ငါး ကျပ်ထည့်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း အမိန့် ထုတ်တော့သည်။ ရွာသားများ မကျေနပ်သော်လည်းအ လိုတူချိန် ကြည်ဖြူခဲ့သည်မို့ အောင့်သီးအောင့်သက် အလှုငွေငါးကျပ်စီ ထည့် ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်နှင့် နီးစပ်ရာကျောင်းတိုက်အချို့ကဆရာ တော်များ ပင့်ဖိတ်ကာ ကျက်တီးကုန်း နေရာတွင် အမျှအတန်းများပေးဝေခဲ့ရ ပါတော့သည်။